Maria Paszyńska - "Warszawski niebotyk"

Nie będę udawać, że Warszawski niebotyk Marii Paszyńskiej był miłością od pierwszego przeczytanego zdania, bo tak nie było. Początkowo trochę się z książką męczyłam, i tak jak zachwyciła mnie jej okładka, tak pierwsze rozdziały niekoniecznie. Akcja toczyła się niespiesznie, imion i nazwisk do zapamiętania było sporo, a ja po pracy wracałam do domu zmęczona i chciałam się przy lekturze odprężyć się i rozerwać, a nie wytężać umysł nad rozwlekłą historią. Wobec powyższego, moje pierwsze dwa wieczory w stolicy zakończyły się przedwczesnym zaśnięciem, zazwyczaj już po przeczytaniu jednego rozdziału.

Nie wiem jednak jak i kiedy, ale historia opisana w książce oczarowała mnie i wciągnęła całkowicie w świat Warszawy 20-lecia międzywojennego, kiedy wszystko wydawało się możliwe, a stolica rosła w siłę. Właśnie kończyła się budowa budynku Prudentiala,  pierwszego w Polsce drapacza chmur, warszawskiego niebotyku. Tak jak wzrastała budowla, tak dorastali bohaterowie książki – 5 młodych, zdolnych i dobrze urodzonych mężczyzn. Braci, przyjaciół, członków -jak się nazywali - Wielkiej Piątki. Niby już dorośli, a ciągle jeszcze dzieci, poznający okrucieństwo świata i jego niesprawiedliwość. Odebrali oni od życia lekcję i odkryli, że „Życie jest niesprawiedliwe. Jedni dostają wszystko, inni nie dostają nic. Ci, którzy pragną, nie otrzymują, a ci którzy otrzymują, nie pragną. Głupcy świecą triumfy, a ci, którzy dążą ku mądrości, ponoszą tak straszne klęski. Kochający brzydotę są panami tego świata, podczas gdy ci, co miłują piękno są ledwie dostrzegalni w oceanie motłochu.”

Warszawski niebotyk to historia o miłości, przyjaźni i dojrzewaniu. Skarbnica wiedzy i  emocji, które wydają mi się bliskie wszystkim 20-30-latkom, a z całą pewnością stały się bliskie mnie. Tak jak zazwyczaj nie zdarza mi się używać zakładek indeksujących, tak teraz miałam ochotę zaznaczać całe fragmenty tekstu i napawać się w nimi w spokoju, analizując je i trawiąc w nieskończoność.

Akcja książki toczy się powoli i spokojnie, nie obfituje w nagłe zwroty akcji... Nie wiadomo jednak w którym momencie zaprzyjaźniamy się z bohaterami i pragniemy towarzyszyć im w każdym niespiesznym warszawskim poranku, w każdej przejażdżce tramwajem czy wycieczce nad Wisłę. Choć można by powiedzieć, że w ich życiu nie dzieje się nic niezwykłego, ot codzienność tamtej epoki, coraz niecierpliwiej odwracałam kolejne kartki, tak aby dowiedzieć się co wydarzy się w następnym rozdziale.  

Z bohaterami rozstajemy się w momencie przełomowym w życiu każdego z nich i nie wiemy, jak dalej się ono potoczy. Nie wiemy kim staną się, gdy opadnie z nich resztka młodzieńczych złudzeń i  gdzie zastanie ich okrucieństwo nadciągającej wojny. Myślę, że Warszawski niebotyk ma spory potencjał na kontynuację i mam nadzieję, że autorka rozważy napisanie dalszych losów Wielkiej Piątki. Ja osobiście chętnie bym taką książkę przeczytała, bo choć nie zakochałam się od razu, to ostatecznie dzieło Marii Paszyńskiej na długo pozostanie w moich myślach i sercu.

* książka przeczytana dzięki uprzejmości Wydawnictwa Czwarta Strona