Karina Bonowicz - "I tu jest bies pogrzebany"

Zastanawialiście się kiedyś, jakby to było pracować w zakładzie pogrzebowym? Jestem pewna, że taka praca musi mieć wpływ na życie prywatne i ciężko tak po prostu po 8 godzinach zamknąć biuro i wrócić do domu. Nigdy jednak, nie pomyślałabym, że skutki mogą być tak daleko idące, a samo prowadzenie zakładu pogrzebowego, aż tak zabawne!

Bohaterami I tu jest bies pogrzebany  są postacie niebanalne. Eugeniusz jest właścicielem domu pogrzebowego, prowadzonego z córką Niną, która pomaga ojcu w prowadzeniu interesów, a w wolnych chwilach szuka sobie chorób, które mogłaby skonsultować na codziennych wizytach u lekarza Jakuba. Ten z kolei, cierpi na bezsenność i brak seksu, który omawia z nowopoznanym sąsiadem Edwardem – pisarzem w stanie twórczej i seksualnej niemocy, a prywatnie mężem niezwykle pięknej, acz nieustannie martwiącej się starością Marii, która, tak się składa, jest córką Eugeniusza i siostrą Niny. Uff… nieco to wszystko skomplikowane, ale chyba udało mi się opisać niecodzienne rodzinne relacje. Teraz wyobraźcie sobie, że każda z cech bohaterów, o jakiej wspomniałam powyżej, jest zwielokrotniona i przerysowana do granic absurdu, a pomiędzy postaciami nieustannie dochodzi do tarć i interakcji… i et voilà – mamy ogólny zarys fabuły.

Książka to zbiór zabawnych wewnętrznych monologów bohaterów i dialogów między nimi, zgrabnie wplecionych w miarę nieskomplikowaną fabułę. Obsesje i obsesyjki bohaterów to doskonałe pole do popisu dla autorki, która udowadnia, że czarny humor się jej trzyma. Opowieść o grupie lekko ześwirowanych i mocno zdesperowanych ludzi, którzy muszą na dodatek opanować kryzys w branży funeralnej, to doskonała odskocznia od szarej codzienności i spora dawka absurdu w lekkim i komicznym wydaniu.

Karina Bonowicz to kolejna autorka, która wydała książkę pod szyldem Czwartej Strony i udowodniła, że to wydawnictwo „ma nosa” do młodych, zdolnych autorów. Co prawda, początkowo nieco raził mnie styl pisania autorki, która w pierwszych rozdziałach lekko nadużywała wtrąceń w nawiasach (z czym i ja walczę!), a następnie zdecydowanie zbyt często wyróżniała słowa na pomocą drukowanych liter. Jak wspomniałam jednak powyżej, irytowało mnie to wyłącznie na początku książki, później bowiem tak wkręciłam się w kolejne zwariowane pomysły bohaterów, że zupełnie nie zwracałam na to uwagi.

I tu jest bies pogrzebany to solidna dawka czarnego humoru i doskonała rozrywka na wieczór po ciężkim dniu. Książkę, dzięki krótkim rozdziałom i narracji pierwszoosobowej w wykonaniu aż czterech postaci, czyta się szybko i przyjemnie, a dzięki niezwykłej fabule i bohaterom, stanowi ona ożywczy powiew świeżości wśród tegorocznych nowości wydawniczych.

* książka przeczytana dzięki uprzejmości Wydawnictwa Czwarta Strona