Małgorzata Mroczkowska - "Angielskie lato"

Po raz pierwszy recenzję książki piszę zupełnie na świeżo – nie miałam jeszcze czasu otrząsnąć się z powieściowej rzeczywistości, wyjść z roli zaangażowanego w fabułę czytelnika i obiektywnie spojrzeć na dzieło – uznałam jednak, że tym razem właśnie w tej chwili powinnam spisać swoje refleksje.

„Angielskie lato” Małgorzaty Mroczkowskiej skończyłam czytać dosłownie przed sekundą i muszę przyznać, że zakończenie tej konkretnej książki powitałam z pewną ulgą. Nie będę tęsknić za główną bohaterką, nie będę zastanawiać się co wydarzyło się później w literackim świecie. Odpowiedzi na pytania już znam, a do bohaterki, z racji wieku i życiowych doświadczeń, wciąż mi jeszcze daleko.

Muszę przyznać, że kiedy po raz pierwszy przeczytałam opis książki, nie miałam najmniejszej ochoty na jej lekturę. Zapowiedź romansu czterdziestoletniej znudzonej emigrantki z młodym chłopakiem (który w dodatku jest od niej zależny finansowo), nie należy do wątków, które skłoniłyby mnie do lektury. Możecie nazwać to staroświeckim podejściem, ale w tej tematyce uznaję tylko serial „Cougar Town”, a to też bardziej za nieprzyzwoite ilości czerwonego wina i złośliwą Ellie, niż życie uczuciowe głównej bohaterki. Spodziewałam się więc, że nad książką wynudzę się niemiłosiernie, a przebrnięcie przez nią będzie dla mnie drogą przez mękę.

Otóż nic bardziej mylnego! Choć akcja powieści snuje się leniwie jak tytułowe angielskie lato, ma ona nieodparty urok słonecznego popołudnia spędzonego na tarasie. Niby wszystko jest takie jak zwykle, przewidywalne i bez większych atrakcji, a jednak sprawia nam niezwykłą przyjemność i cudownie relaksuje. Takie właśnie jest „Angielskie lato”, a przynajmniej jego pierwsza część, w której obserwujemy powolną metamorfozę głównej bohaterki odkrywającej, że komfort i bezpieczeństwo w życiu to nie wszystko. Później akcja przyspiesza, plącze się i uczy, że każda podejmowana decyzja wpływa nie tylko na nasze życie, ale także na życie ludzi wokół nas. A finalnie, pokazuje, że cokolwiek by się nie wydarzyło – świat nadal będzie się kręcić, słońce wschodzić i zachodzić, a my będziemy musieli pogodzić się z losem.

Cieszę się bardzo, że miałam okazję recenzować tę książkę – w przeciwnym wypadku pewnie nigdy bym po nią nie sięgnęła, a byłaby to duża strata. Myślę, że powinna się ona stać lekturą obowiązkową dla każdej kobiety 30+. Ku refleksji i przestrodze.

Ja sama mam zamiar do niej wrócić za kilka lat. Teraz podsyłam ją mamie - wiem, że będzie zachwycona. 

* egzemplarz udostępniony dzięki uprzejmości Czwartej Strony (Wydawnictwo Poznańskie)